De Volkskrant 2008: Floretschermster via omweg toch naar Peking

In de zomer van 2008 liep ik stage bij de sportredactie van De Volkskrant.

Hiervoor schreef ik meerdere stukken voor de krant en voor online publicatie.

Hierbij één van de stukken die ik schreef voor de voorpagina van de krant tijdens deze prachtige sportzomer.

Floretschermster via omweg toch naar Peking

Indra Angad Gaur..

Rotterdam Aan de binnenkant van haar pols is het logo van Peking getatoeëerd. Het Chinese teken is zeer recent gezet, gezien het feit dat hij nog op de huid ligt. De pikzwarte kleur trekt direct de aandacht.Eindelijk is het Indra Angad Gaur gelukt: over iets meer dan een week vertrekt ze samen met haar coach naar Peking. De weg naar de Spelen heeft maar liefst twaalf jaar geduurd. Het is de kroon op het werk van de floretspecialiste. Met een trotse glimlach showt ze dan ook de tatoeage die haar lichaam siert.

Angad Gaur (34), die zich niet op eigen kracht wist te kwalificeren, profiteerde van de afmelding van een Afrikaans land voor de teamwedstrijd. Daardoor vond er een herverdeling van de startbewijzen plaats.

Toen ze het goede bericht hoorde, sprong ze daarom niet meteen een gat in de lucht. ‘Ik vond het in eerste instantie heel moeilijk wat ik er precies van moest vinden. Ik was gestresst en heb me twee weken niet goed gevoeld.

‘Daarna raakte ik aan het idee gewend en moest ik allemaal dingen regelen voor het vertrek: vluchten, kledingpakketten, visum. En ik moest een nieuw trainingschema opstellen met mijn coach.’

De carrière van Angad Gaur kent een grillig verloop. Hoewel ze in Nederland onbetwist aan de top stond, wist zich voor drie eerdere edities van de Spelen niet te plaatsen, al zat ze er soms dichtbij.

Zowel in 1996 als in 2000 ontstond er discussie of er wel of niet aan de kwalificatie-eisen was voldaan. NOC*NSF besloot uiteindelijk om haar niet naar de Spelen af te vaardigen. In 2004 faalde ze zelf in haar pogingen aan de limiet te voldoen.

‘Het seizoen 2004 was voor mij een absolute deceptie. Ik maakte dat jaar een duikeling van de zesde plaats op de wereldranglijst naar de vijftigste plaats. Ik snapte niet dat ik de ene dag kon schermen en de volgende dag ineens niet meer.’

De floretschermster heeft nooit gedacht aan stoppen, maar ze moest uit een diep dal komen. Het dieptepunt in haar carrière was tevens de ommekeer. Inmiddels is ze gegroeid als persoon en weet ze de dingen beter te relativeren.

Met behulp van haar Franse trainer Olivier Belnoue behaalde ze in 2005 de derde plaats bij wereldbekerwedstrijden. ‘De goede resultaten waren voor mij genoegdoening. Het stimuleerde mij om door te gaan en de dingen anders aan te pakken.’

Die andere aanpak heeft de schermster gebracht waar ze nu is: lid van de Nederlandse olympische ploeg. Twee duidelijke veranderingen zijn daarvoor aan te wijzen. Een daarvan is dat een mentale coach haar anders met stress leert om te gaan.

‘Na het elke keer missen van de Spelen, had ik mentaal een flinke dauw gekregen. Ik moest opnieuw beginnen en weer plezier krijgen in mijn sport.’

Daarnaast heeft ze zich in haar voorbereiding meer gericht op de kwalificatie-eisen. ‘Eerder dacht ik altijd dat ik me vanzelf wel zou kwalificeren als ik goed zou schermen. Nu heb ik juist de wereldranglijst losgelaten en me, zonder me te verstoppen, gericht op de eisen van NOC*NSF.’

Op dit moment is Angad Gaur in topvorm. Ze heeft een goede fysieke voorbereiding gehad en wist op het trainingskamp in Hongarije van iedereen te winnen. Het zelfvertrouwen groeit, wat belangrijk is voor een goed resultaat op de Spelen, waar de strijd om de podiumplaatsen helemaal open ligt.

‘Het grote verschil met vroeger is dat ik meer geniet en me bewust ben van het feit dat wat ik neerzet als schermer niet de waarde bepaald van mij als persoon.’ Haar Franse coach is van mening dat degene die het mentaal het beste voor elkaar heeft, zal winnen.

Angad Gaur voelt geen druk van buitenaf, omdat ze door veel mensen al afgeschreven en opgegeven was. Maar helemaal vrij van zenuwen is ze evenmin.

‘Meedoen is voor mij al een prijs, dus vanuit die gedachte zou de druk minder groot moeten zijn. Maar op de dag zelf zal ik minder onbevangen zijn. Het is één dag, één kans en natuurlijk wil ik die medaille mee naar huis nemen.’

Aan stoppen na de Spelen denkt de Rotterdamse niet. Ze heeft zich tot doel gesteld om samen met haar club Aubervilliers het Franse kampioenschap te winnen. ‘Ik ben tevreden met alles wat ik heb bereikt en ik ga me zeker niet blindstaren op de kansen die ik gemist heb. Ik ben wie ik ben. Ik doe wat ik doe. Ik heb plezier in mijn sport en probeer zo goed mogelijk mijn doelen te verwezenlijken.’